ငပျင်းတစ်ယောက် အလုပ်မလုပ်ပဲ အိမ်မှာ အိပ်နေပါတယ်။ သူ့အဖေက စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ သွန်သင် ဆုံးမရှာပါတယ်။ “သားရယ်၊ အလုပ်ထွက်လုပ်၊ ငွေစုပါ။ ဒါမှ နောင်အနာဂတ်မှာ ဘာမှ မလုပ်ပဲ အေးအေးဆေးဆေး အနားယူနိုင်မယ်” ပေါ့။
သားဖြစ်သူ ငပျင်းက ဂျစ်ကန်ကန်နဲ့ ပြန်ပြောပါတယ်။“ဪ အဖေရယ်၊ အခုလည်း ကျွန်တော်က ဘာလုပ်နေလို့လဲ။ အေးအေးဆေးဆေး အနားယူနေတာပဲလေ။ နောင်အနာဂတ်ထိတောင် စောင့်စရာ မလိုပါဘူးဗျာ။”
ဒီလို ချက်ကျလက်ကျ ပြန်ပြောလိုက်ရလို့ တယ်တော်တဲ့ ငါလေးပါလား ဆိုပြီး ကျေနပ်နေမိတာပေါ့။ ကြားဖူးတဲ့ ဟာသလေးပါ။ သားငပျင်း ပြန်ပြောတဲ့ စကားကလည်း ဟုတ်သလိုလို။ ခုပဲ နားနေတော့မှာပေါ့။ ဘာမှန်းမသိ မရေရာတဲ့ အနာဂတ်မှာ နားနားနေနေ နေရဖို့အတွက် ခုတော့ အပင်ပန်း မခံနိုင်ပါဘူး။ ဒီလိုတွေးတာပါ။
ပြန်စဉ်းစားကြည့်ရအောင်။ ဒီငပျင်းက လောလောဆယ် သက်တောင့်သက်သာ နားနေနိုင်တာတော့ အမှန်ပါပဲ။
ဒါပေမဲ့ သူ့မိဘတွေ ဆုံးပါးသွားတဲ့ အချိန်မှာ အမွေလည်း လုံလုံလောက်လောက် မထားခဲ့ဘူး ဆိုပါစို့။ ဘယ်လို ဆက်လုပ်ကြမလဲ။ ငယ်ငယ်က အပျင်းကြီး နေခဲ့တာ ခုကျတော့ လက်ကြောမတင်း၊ ဘာအလုပ်မှ သေချာမလုပ်တတ်၊ မလုပ်ချင်။
အသက်ကကြီးလာတော့ ရောဂါပိုထူပြီ။ စားဖို့အပြင် ဆေးဖိုးပါလိုပြီ။ နေမကောင်းလို့ ဆေးခန်းသွားစရာ ငွေမရှိ။ စားစရာဝယ်ဖို့ ငွေမရှိ။ တ စရာ မိဘကလည်း မရှိတော့။
ငယ်ငယ်က အဖေ့ကို ပြောခဲ့တဲ့ စကားလေးကို သွားသတိရပြီး နောင်တရပါပြီ။ မျက်ရည်ကျရပါပြီ။“ဪ အဖေရယ်၊ အခုလည်း ကျွန်တော်က ဘာလုပ်နေလို့လဲ။ အေးအေးဆေးဆေး အနားယူနေတာပဲလေ။ နောင်အနာဂတ်ထိတောင် စောင့်စရာ မလိုပါဘူးဗျာ။”
ပုတ္တောဝါဒ ဆုံးမစာ၊ ပညာမရှိသော သူဌေးသား ကဗျာထဲကက နောက်ဆုံးအပိုဒ်လေးက ဒီငပျင်းအတွက်တော့ ကွက်တိပေါ့။“ခွက်လက်ဆွဲကာ တောင်းစားပါလည်း နင်သာလူမိုက် ဒုစရိုက်ဟု ရိုက်ပုတ်လိုက်ကြ ရွာမှထွက်လေ တောမှာသေသည် ကောင်သေ ဠင်းတ ကျ၏တည်း”။ကဲ ဆက်ပျင်းလို့ရပြီ။ အားလုံး ကိုယ်စိတ် နှစ်ဖြာ ကျန်းမာ ချမ်းသာကြပါစေ ခင်ဗျာ။
Credit: Original Writer
ငပ်င္းတစ္ေယာက္ အလုပ္မလုပ္ပဲ အိမ္မွာ အိပ္ေနပါတယ္။ သူ႔အေဖက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သြန္သင္ ဆုံးမရွာပါတယ္။ “သားရယ္၊ အလုပ္ထြက္လုပ္၊ ေငြစုပါ။ ဒါမွ ေနာင္အနာဂတ္မွာ ဘာမွ မလုပ္ပဲ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူႏိုင္မယ္” ေပါ့။
သားျဖစ္သူ ငပ်င္းက ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။“ဪ အေဖရယ္၊ အခုလည္း ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ။ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူေနတာပဲေလ။ ေနာင္အနာဂတ္ထိေတာင္ ေစာင့္စရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။”
ဒီလို ခ်က္က်လက္က် ျပန္ေျပာလိုက္ရလို႔ တယ္ေတာ္တဲ့ ငါေလးပါလား ဆိုၿပီး ေက်နပ္ေနမိတာေပါ့။ ၾကားဖူးတဲ့ ဟာသေလးပါ။ သားငပ်င္း ျပန္ေျပာတဲ့ စကားကလည္း ဟုတ္သလိုလို။ ခုပဲ နားေနေတာ့မွာေပါ့။ ဘာမွန္းမသိ မေရရာတဲ့ အနာဂတ္မွာ နားနားေနေန ေနရဖို႔အတြက္ ခုေတာ့ အပင္ပန္း မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုေတြးတာပါ။
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ဒီငပ်င္းက ေလာေလာဆယ္ သက္ေတာင့္သက္သာ နားေနႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ သူ႔မိဘေတြ ဆုံးပါးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမြလည္း လုံလုံေလာက္ေလာက္ မထားခဲ့ဘူး ဆိုပါစို႔။ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကမလဲ။ ငယ္ငယ္က အပ်င္းႀကီး ေနခဲ့တာ ခုက်ေတာ့ လက္ေၾကာမတင္း၊ ဘာအလုပ္မွ ေသခ်ာမလုပ္တတ္၊ မလုပ္ခ်င္။
အသက္ကႀကီးလာေတာ့ ေရာဂါပိုထူၿပီ။ စားဖို႔အျပင္ ေဆးဖိုးပါလိုၿပီ။ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးခန္းသြားစရာ ေငြမရွိ။ စားစရာဝယ္ဖို႔ ေငြမရွိ။ တ စရာ မိဘကလည္း မရွိေတာ့။
ငယ္ငယ္က အေဖ့ကို ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးကို သြားသတိရၿပီး ေနာင္တရပါၿပီ။ မ်က္ရည္က်ရပါၿပီ။“ဪ အေဖရယ္၊ အခုလည္း ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ။ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူေနတာပဲေလ။ ေနာင္အနာဂတ္ထိေတာင္ ေစာင့္စရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။”
ပုေတၱာဝါဒ ဆုံးမစာ၊ ပညာမရွိေသာ သူေဌးသား ကဗ်ာထဲကက ေနာက္ဆုံးအပိုဒ္ေလးက ဒီငပ်င္းအတြက္ေတာ့ ကြက္တိေပါ့။“ခြက္လက္ဆြဲကာ ေတာင္းစားပါလည္း နင္သာလူမိုက္ ဒုစ႐ိုက္ဟု ႐ိုက္ပုတ္လိုက္ၾက ႐ြာမွထြက္ေလ ေတာမွာေသသည္ ေကာင္ေသ ဠင္းတ က်၏တည္း”။ကဲ ဆက္ပ်င္းလို႔ရၿပီ။ အားလုံး ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ ခင္ဗ်ာ။
